นักบวชสตรี ๖. ออกเดินทางมุ่งสู่ประเทศอินเดีย

          ๒๐ เมษายน ๒๕๕๗ เวลาประมาณ ๑๔.๐๐ น. คณะจาริกแสวงบุญชุดสุดท้ายออกเดินทางจากวัดป่าไตรสิกขาภาวนา มุ่งสู่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ระหว่างทางในรถบัสที่ผู้เขียนนั่งไป มีการสวดมนต์ทำวัตรเย็นบนรถ และท่านนายพลหัวหน้าคณะได้ขอให้ทุกคนสวดมนต์บทพาหุงมหากา ซึ่งเป็นบทสวดมนต์ที่สมเด็จพระนเรศวรมหาราช และสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชทรงสวดในยามออกศึกสงคราม ทุกเสียงที่สวดประสานกันก่อให้เกิดพลังใจที่ฮึกเหิมประหนึ่งว่า วันนี้เราไปในนามกองทัพธรรม กองทัพของแผ่นดิน ผู้เขียนน้อมใจตั้งใจสวด ขณะที่สวดเกิดอาการปีติ ขนลุก และน้ำตาไหล

          คณะเราเดินทางถึงท่าอากาศยานสุวรรณภูมิประมาณเวลา ๑๙.๐๐ น. จากนั้นก็รอเวลาออกเดินทางจากประเทศไทย เวลา ๒๓.๐๕ น. ช่วงนี้ เราได้รับ การดูแลอำนวยความสะดวกเป็นอย่างดีจากฝ่ายตำรวจตรวจคนเข้าเมือง     ที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่น และที่เป็นรุ่นพี่ที่บวชมาก่อน

          เมื่อขึ้นเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เครื่องบินยกตัวเหินฟ้าออกจากแผ่นดินไทย ผู้เขียนได้ยินเสียงสวดมนต์ให้พรจากคณะสงฆ์รอบลำ เป็นระยะเวลานานพอสมควร เสมือนท่านส่งคณะเรา  ขณะเดินทางเครื่องบินสั่นบ้าง เนื่องจากบินฝ่าสายฝน นึกว่าพระพิรุณจะไม่มาส่งเสียแล้ว เพราะทุกวันก่อนที่คณะชุดก่อนหน้าชุดเราจะออกเดินทางจากวัด ฝนจะตก แต่วันที่คณะสุดท้าย ออกเดินทางแสงแดดจัด ไม่มีฝน 

          เครื่องบินใช้เวลาเดินทางประมาณ ๒ ชั่วโมง ๓๐ นาที ถึงแผ่นดินประเทศอินเดีย ณ สนามบิน Kolkata เวลาประมาณ ๐๐.๓๕ น. ของวันที่ ๒๑ เมษายน ๒๕๕๗ เวลาที่อินเดียช้ากว่าเรา ๑ ชั่วโมง ๓๐ นาที จากนั้นคณะก็ขึ้นรถบัสปรับอากาศที่มารอรับมุ่งหน้าสู่ เมืองพุทธคยา ขอเล่าเพิ่มเติมว่า เนื่องจากการจัดโครงการนี้จัดอย่างรีบเร่ง ประกอบกับเป็นฤดูร้อนไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวจึงไม่มีเครื่องบินไปลงที่สนามบินคยา ต้องบินไปลงที่สนามบิน Kolkata ก่อนแล้วนั่งรถโค้ชปรับอากาศอีกประมาณ ๘ - ๑๐ ชั่วโมง เพื่อเดินทางต่อไปยังเมืองพุทธคยา

          คณะของผู้เขียนเดินทางโดยมีแม่พรหมจาริณีพี่เลี้ยง อุบาสิกาเจ้าภาพ/โยมอุปัฏฐาก และ อุบาสก/โยมอุปัฏฐาก ท่านทั้งหลายเหล่านี้ มีเมตตาดูแลคณะอย่างดียิ่ง คุณโอ๋จัดข้าวเหนียวหมูทอดห่อใหญ่จากเมืองไทยเป็นอาหารเช้าแจกให้ทุกคนรับประทานบนรถ  และนำดอกบัวใส่ลังโฟมแช่เย็น สำหรับใช้บูชาในพิธีบวชพระและพรหมจาริณี ท่านผู้อ่านลองนึกถึงภาพลังนี้ว่าบวชพระ-พรหมจาริณีกว่าสองร้อยรูป จะมีจำนวนหลายลังเพียงใด ที่เจ้าภาพท่านต้องจัดหาและขนส่งบินข้ามน้ำข้ามทะเล นั่งรถต่อไปอีก ๑๐ ชั่วโมง เพื่อให้พวกเราได้ใช้ประกอบพิธีบวช  ดอกบัวนี้ยังสดและสวยงามมากเมื่อถึงมือผู้บวชทุกท่าน ...สาธุ  ผู้เขียนซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง ขอน้อมกราบขอบพระคุณท่านด้วยใจระลึกในพระคุณ ผลบุญนี้คงส่งผลให้ท่านงดงามทั้งภายนอกและภายใน

          ระหว่างเดินทาง ทิวทัศน์ข้างทางที่ผ่าน แม้อากาศร้อน แผ่นดินแห้งแล้ง บ้านเรือนส่วนใหญ่เป็นอิฐแดงก่อปูนไม่ทาสี ไม่สะอาดสวยงามเหมือนเมืองท่องเที่ยว แต่ผู้เขียนกลับรู้สึกว่าแผ่นดินอินเดียช่างเป็นธรรมชาติปราศจากการปรุงแต่ง ตลอดทางผู้เขียนยังคงเจริญสติระลึกรู้กายใจ ลมหายใจ สวดมนต์ และหลับตานั่งสมาธิบนรถเป็นระยะๆ เสียงสวดมนต์แว่วผ่านเข้ามาเรื่อยๆตลอดเส้นทาง ผู้เขียนมั่นใจว่าไม่ใช่เสียงที่ได้รับจากทางหูซึ่งเป็นของหยาบที่เกิดจากการสั่นสะเทือนตามหลักการเกิดเสียง เสียงที่ได้ยินนี้เป็นของละเอียดกว่า ดูเหมือนอาจเป็นสัญญาความจำได้หมายรู้เดิมในใจ อาจเป็นเพราะแผ่นดินนี้เราเคยอยู่ หรืออาจเพราะเขาต้อนรับคณะเราก็เป็นได้ ขณะเดินทางนี้ พี่นายทหารอากาศหญิงที่นั่งติดกันบนรถหันมาชวนคุยว่า

          "พี่ได้ยินเสียงสวดมนต์ตอนเครื่องบินขึ้นและตอนนี้พี่ก็ยังได้ยินเสียงสวดมนต์อยู่เรื่อยๆเป็นระยะๆ แก้วได้ยินไหม ตอนนี้พี่ก็ได้ยินอยู่"

                    ในช่วงการจาริกแสวงบุญนี้ ผู้เขียนและอีกหลายท่านก็ได้รับประสบการณ์เดียวกันนี้ บางท่านถึงกับลงมาจากห้องพัก เดินสำรวจหาแหล่งที่มาของเสียง สำหรับผู้เขียนเองเคยได้ยินเสียงสวดมนต์ที่ไพเราะมากตอนอยู่บ้านเราบ้าง แต่ไม่นานและบ่อยเท่าที่ดินแดนพุทธภูมิอันศักดิ์สิทธิ์นี้